انسان باشیم...

دانه می چید کبوتر.  به سر افشانی بید

لانه می ساخت پرستو

                             به تماشا خورشید

صبح از برج سپیداران می آمد باز

روز با شادی گنجشکان می شد آغاز

.....چشم اگر هست به پیدا و به ناپیدا باز

نیک بیند که چه غوغاست درین چشم انداز:

مهر چون مادرمی تابد از مهر

نور می بارد  از آینه پاک سپهر

می تپد گرم هم آواز زمان قلب زمین

موج موسیقی رویش! چه خوش افکنده طنین

ابر می آید سر تا پا ایثار و نثار

سینه ریزش را می بخشد بر شالیزار

رود می گرید تا سبزه بخندد شاداب

آب می خواهد جاری کند از چوب گلاب!

خاک می کوشد تا دانه نماید پرواز!

باد می رقصد تا غنچه بخواند آواز!

مرغ می خواند تا سنگ نباشد دلتنگ

مهر می خواند تا لعل بسازد از سنگ !

تاک صد بوسه ز خورشید رباید از دور

تا که صد خوشه چو خورشید بر آید انگور!

سرو نیلوفر نشکفته ی نو خاسته را

می دهد یاری کز شاخه بیاید بالا!

سر خوشانند ستایشگر خو رشید و زمین

همه مهر است و محبت نه جدال است و نه کین

اشک می جوشد در چشمه چشمم ناگاه

بغض می پیچد در سینه سوزانم آه!

پس چرا ما نتوانیم که اینسان باشیم؟

به خود آییم و بخواهیم که :

                              انسان باشیم !    

نوشته های دیگران ()